Verslag over hulp actie voor Chili (deel 1)

Beste vrienden en familie,



Gisteren avond zijn we teruggekomen uit het zuiden. Uiteindelijk hebben we besloten om goederen te droppen in Constitucion en niet in Talca want de situatie in Talca was niet zo erg. Constitucion is een dropje aan de kust waar naast de aardbeving ook een tsunami het dorp verwoest heeft. Er zijn ruim 400 mensen gestorven in dit dorp. Zelf ken ik 4 mensen die uit dit dorpje komen, gelukkig allemaal nog levend.

Het waren een paar hele zware dagen. Het was heel erg raar om in een gebied te zijn wat zo verwoest is en mensen te zien die niks meer hebben en zo iets ergs hebben meegemaakt. De verhalen die de mensen vertelde waren echt afschuwelijk. Een vriendinnetje van me vertelde hoe het halve dorp de berg op rende voordat de tsunami aankwam en hoe ze een paar uur lang haar ouders kwijt was en niet wist of ze nou terug moest of niet, hoe iedereen aan het gillen was, echt verschrikkelijk.

Ik zal in het kort vertellen wat we hebben gedaan. Hier kunnen jullie de fotos zien, dan snappen jullie het verhaal wat beter.

http://picasaweb.google.nl/nienkespeet14/Terremoto#



Vrijdag ging ik met Alvaro en Rasta (Gonzalo) richting Rancagua wat 100km ten zuiden van Santiago ligt. Daar woont Valeska, een andere vriendin van mij. Toen we aankwamen bleek dat de truck die we wilde gebruiken niet meer kon rijden dus moesten we iets anders verzinnen. Ondertussen had Valeksa al prijzen opgevraagd bij verschillende groothandels. Een van de managers van de groothandel wist wel iemand met een truck dus die hebben we gelijk maar geregeld. Die avond leerde iedereen elkaar kennen. We waren zo druk aan het kletsen over hoe we het nou heb beste konden aanpakken dat we de tijd helemaal niet doorhadden en het opeens al ruim half 6 s ochtends was geweest. Toch om 9uur opgestaan en meteen naar de groothandel om inkopen te doen. We kochten 100kilo rijst, 100 kilo pasta, blikgoederen, zeep, gloor, lucifers, wc papier, maandverband, snoepjes, melk, olie, hondenvoer, etc.

Daarna op naar Talca wat normaal 2 uur rijden is maar nu 5uur door de toestand van de wegen. Aangekomen in Talca alles gedumpt in het huis waar ik vroeger woonde. We kwamen in het donker aan dus heb niet veel van Talca gezien die dag. Plus het feit dat je na 12uur s avonds niet meer op straat mag zijn. Het leger heeft de straten in bedwang zodat er geen rare dingen gebeuren. We gingen dus maar gelijk aan de slag met alles in plastic zakjes te doen zodat het uitdelen wat makkelijker zou maken. Een tasje had genoeg eten voor een paar dagen per familie van ongeveer 3 personen. In andere zakjes deden we schoonmaakproducten, wc papier en maandverband. Ook deden we wat producten los, als mensen meer nodig hadden.

Het was echt een rommel in het huis/tuin, overal plastic zakken en spullen. Het was wel heel erg gezellig allemaal. Negro (Raul) kwam ook helpen. Hij kwam met het goede nieuws dat zijn neef een truck had en ons de volgende dag verder kom helpen. Mijn oude huisbaasin, ze heet Victoria maar ik noem haar tia. Tia betekend tante, maar hier noemt iedereen een persoon die een beetje voor je zorgt tia of tio. Tia kwam met haar dochters kwam met heel wat eten aanzetten. Ik had de dagen daarvoor al heel veel contact met ze gehad over de planning. Zij wilde ook graag mee naar Constitucion. Rond half 3 ochtends waren we klaar met alle zakjes en konden we naar bed, was een lange dag geweest.

Om 8uur de volgende dag hebben we alle plastic zakjes/kleding ingeladen en gingen we richting Constitucion. Onderweg gestopt in een klein dorpje bij een goede vriendin van mij die ook te weinig eten had, je kon nog steeds zien dat ze heel erg was aangedaan. Dit rit naar Constitucion ging best snel. Langs de weg stonden heel veel mensen met borden waarop stond we hebben eten nodig, help ons. Het was zo naar om daar voorbij te rijden maar we moesten echt richting de kust.

Toen we het Constitucion binnen redden werd het heel stil in de auto. Huizen verwoest, allemaal rommel op straat, aangespoelde boten in de straten, militairen met geweren, politie die het verkeer probeerde te regelen. Je kon zien tot waar het water was gekomen, tot ruim 1 meter 20 hoog denk ik. We reden een rondje en gingen naar de kust waar een veldje was met brokstukken en veel mensen in tenten. Vroeger stonden daar allemaal huizen maar nu was er niks meer van over. We reden een stukje verder en stopte op verschillende punten om dingen uit te delen. We hadden afgesproken om de mensen te vragen wat ze nodig hadden, niet zomaar dingen uit te gaan delen.

Elke keer als we stopte waren er militairen met geweren die ons beschermde maar de mensen waren heel vriendelijk. Soms gingen ze zelfs in de rij staan voor de truck, soms kwamen ze achter ons aangerend. Wat erg aandoenlijk was dat je de schaamte kon zien in de ogen van de mensen, vooral bij de mannen. Vaak stonden er ze van een afstandje te kijken, als ik ze dan riep en vroeg wat ze nodig hadden, zag je de schaamte in de ogen. Wat ik nooit meer zal vergeten was een man die ik riep toe en ik vroeg, wat hij nodig had stoomde zijn ogen vol met tranen en zei wat heb ik nodig? Ik weet het niet, ik heb niks meer. Ik gaf hem een pakje koekjes en zei, eet eerst deze maar op en dan komt u terug en dan geef ik uit een zak met eten. Het was echt hartverscheurend, die blik in zijn ogen.... En zo zijn en nog heel veel voorbeelden.

De laatste plek waar we stopte was weer op het veldje waar we begonnen, daar kwamen echt mensen aangerend naar de truck, het waren er te veel om te helpen. Het was echt naar gevoeld toen de truck leeg was en ik de mensen niks meer kon geven.

Een beetje verbijsterd stonden we met ze alle te kijken om ons heen toen we de auto's en de lege truck hadden geparkeerd. Ondertussen landen er steeds helikopters die goederen dropte en weer nieuwe ging halen. Pas toen begon het allemaal een beetje te dagen hoe erg het was, we waren al ruim 3 uur in het dorp maar toen mijn taak, het uitdelen van de goederen erop zat had ik pas eigenlijk door wat ik allemaal gezien had. Echt heel erg, maar erg tevreden dat ik iets had kunnen doen. Ik heb mensen eten gegeven die al dagen niks hadden, mensen die geen huis meer hebben, mensen die hun familie hebben verloren, ik heb ze in hun ogen gekeken en zij hebben mij bedankt. Maar dit was NOOIT mogelijk geweest zonder jullie en zonder de fantastisch vrienden die ik hier om hulp heb gevraagd. We waren echt een team. Alvaro had een auto maar geen rijbewijs, Rasta zijn vriend wel. Valeska stelde haar huis beschikbaar in Rancagua en wist waar zo goedkoop mogelijk in te kopen, Negro had een vrachtwagen en la Ta en super groot hart en we mochten slapen in haar huis in Talca en ik had jullie geld. Wat een samenwerking!


Ik heb niet al het geld kunnen uitgeven door regels van de bank. Dus over een paar weken gaan we weer terug. Misschien gaan we een lunch organiseren of iets in de zin van muziek, iets om de mensen op te vrolijken.

Ik ben nu weer terug in Santiago, een hele andere wereld... de wereld van afstudeeropdrachten, voetbal, verhuizingen etc... heel raar.

Zoals jullie lezen/zien aan de foto's heeft het ECHT ECHT geholpen allemaal. Er zijn zoveel mensen hier die jullie ook graag willen bedanken, Nederland heeft indruk gemaakt hier in Chili. Nogmaals, HEEL ERG bedankt en ik hou jullie natuurlijk op de hoogte van wat we nog meer gaan doen.



Groetjes, Nienke